هروقت میام از خودم بابت قضاوت هایی که در مورد دیگران کردم حالم بهم بخوره سریع به خودم یادآوری میکنم که توی خانواده ای بزرگ شدم که حفظ آبروی دیگران از اهم واجبات بود و قضاوت کردن کار ناشایست و در همین خانواده من از همه تفاهم بیشتری داشتم و کمترین قضاوت رو میکردم....
اونوقت به این نتیجه میرسم که پس وای برما وای بر همه ی ما و این وسط من اجازه دارم کماکان در حینی که سعی میکنم قضاوت رو کم کنم خودم را هم دوست داشته باشم و حالت تهوع نگیرم و بپذیرم که به کون خر که قضاوت کردم حالا که چی؟!