اتفاقاً خیلی آسونه....
آسون ترین کار دنیا اینه که یکی رو پیدا کنی و کلاه قهرمانی و سروری سرش بگذاری...
همه ی فکر کردن ها و بلد بودن ها و درست گفتن ها و تصمیم گرفتن ها رو بندازی گردنش...
بعد بشینی و پرستشش کنی...
دستش رو ببوسی و پاش رو بر سرت بگذاری...
مریدش بشی...
.
.
هروقت به اندازه ی کافی عاقل شدی... هروقت بزرگ شدی و یاد گرفتی که فقط تو هستی و تو...
وقتی فهمیدی نه قهرمانی وجود داره و نه تو قهرمان کسی هستی...
اونوقته که به ارزشمندترین قسمت دردناک زندگی رسیدی!