چه لزومی داره که همیشه راستش رو بهم بگی؟
که بگی من رو کمتر از اون دوست داری که من تو رو؟
که بگی من ایده آلت نیستم؟
که بگی چقدر از دست من حرص خوردی و هیچی نگفتی؟
که بگی من رو در حد خودت و خودت رو در حد من نمیدونی؟
نه جدی میخوام بدونم... چه اصراری به صداقت وسواس گونه هست؟
نمیفهمی این صداقتت چطور هربار به برندگی چاقوی تیزی تیکه هایی از من رو جدا میکنه و دور میندازه؟
یعنی نابود کردن یک زن در مقابل صداقت مردانه ارزشش رو داره؟